روشن‌کردن رنگ دندان از طریق کاربرد یک عامل شیمیایی برای اکسید کردن رنگ‌دانه‌های ارگانیک دندان،بلیچینگ نامیده می‌شود. باتوجه‌به فلسفه کلی محافظه‌کارانه ترمیم دندان، هنگام مواجهه با تغییر رنگ‌های داخلی، ابتدا باید بلیچینگ دندان‌های قدامی را در نظر گرفت. تکنیک‌های بلیچینگ ممکن است به آن‌هایی که شامل دندان‌های زنده هستند و یا غیرزنده، و یا اینکه خواه این روش‌ها در مطب انجام شود و خواه در خارج از مطب، طبقه‌بندی می‌شوند. بلیچینگ دندان‌های غیرزنده برای اولین‌بار در سال 1848گزارش شد. بلیچینگ دندان‌های زنده در ابتدا در سال 1990 گزارش شد. بیشتر تکنیک‌های بلیچینگ از چند فرم یا مشتق پراکسید هیدروژن در غلظت‌ها و تکنیک‌های کاربردی مختلف، استفاده می‌کنند. مکانیسم عمل بلیچینگ دندان‌ها با پراکسید هیدروژن به‌عنوان اکسیداسیون رنگ‌دانه‌های ارگانیک در نظر گرفته می‌شود، اگرچه شیمی آن به خوبی درک نشده است. معمولاً عمر تقریبی بلیچینگ، یک تا سه سال است اگرچه در بعضی شرایط ممکن است تغییر دائمی باشد. در همه تکنیک‌های بلیچینگ هنگام استفاده کامپوزیت به مینا و عاج بلیچ شده، کاهش موقتی در پتانسیل استحکام و باند کامپوزیت رخ می‌دهد. این کاهش در استحکام باند ناشی از اکسیژن یا پراکسید باقی‌مانده در دندان است که ست شدن  رزین باندینگ را مهار می‌کند و مانع شکل‌گیری رزین تگ کافی در مینای اچ شده می‌گردد. درصورتی‌که درمان ترمیمی کامپوزیت حداقل یک هفته پس از پایان بلیچینگ به تعویق افتد، استحکام باند هرگز از دست نخواهد رفت. مواد مورداستفاده در بلیچینگ و به‌طورکلی سفیدکردن دندان‌ها در انواع و برندهای مختلفی تولید می‌گردد و باتوجه‌به تکنیکی که استفاده شده و همچنین کیفیت مواد استفاده شده، نتیجه نهایی این پروسه درمانی مشخص و تعیین می‌گردد.